سیصد و شصت و پنج روز در صحبت حافظ

توضیحات

هنگامی که خورشید پرچم نور بر بلندای کوهسار زد، یار من که یار و یاور همه آدمیان است بر در خانه ی امیدواران نواخت که «پایان شب سیه سپید است.» شما که بر سیاهی شب شکیبایی کردید تا مرغان از آشیان پر کشیدند و خروس «الصبر مفتاح الفرج» خواند، اینک این شما و این خورشید…